عارفانه‌ها و عاشقانه‌های مرحوم میرزا اسماعیل دولابی

در مورد امام زمان(ع) در روایات آمده است که: «یحکم بحکم داوود؛ با حکم حضرت داوود (ع) حکم می‌کند». حضرت داوود حکم غیبی صادر می‌کرد و به شواهد و ادلّه وابسته نبود. در زمان حضرت داوود شخص فقیری مدت‌ها از خداوند رزق حلالی می‌طلبید. روزی گاوی در خانة او را شکست و داخل شد. او هم بر این اساس که دعایش مستجاب شده است گاو را سربرید و  

گوشت آن را کباب کرد و با خانواده اش خوردند.

صاحب گاو که به دنبال گاوش می‌گشت فهمید که آن شخص فقیر گاو را کشته و مصرف کرده است. او را نزد حضرت داوود برد و حضرت داوود از آن شخص فقیر علّت کارش را پرسید: او هم گفت من هفت سال بود که دعا می‌کردم خدا رزق حلالی مرحمت کند، وقتی گاو در را شکست و داخل شد به خود گفتم دعایم مستجاب شده است؛ لذا آن را سر بریدم و با خانواده ام خوردیم.

حضرت داوود به صاحب گاو فرمود: «از شکایتت صرف نظر کن». صاحب گاو عصبانی شد و اعتراض کرد که این چه نحو قضاوت کردن است. حضرت داوود به او فرمود: «علاوه بر آن، نصف دارائی ات را هم به او بده». صاحب گاو هم به شدت برآشفت. حضرت داوود فرمود: «تمام دارائی ات را به او بده». در بین مردم در اثر این حکم سر و صدا بلند شد. حضرت داوود همراه با مردم بر سر قبر پدر کسی که گاو را کشته بود، حاضر شد و او را زنده کرد و علت مرگش را از او جویا شد. او گفت: پدر این صاحب گاو، غلام من بود. او مرا کشت و تمام دارائی ام را هم تصاحب کرد. در نتیجه روشن شد علاوه بر اینکه تمام دارائی صاحب گاو متعلق به آن شخص فقیر است، خود صاحب گاو و فرزندانش هم بچه‌های غلام پدر او هستند و متعلق به او می‌باشند، امام زمان(ع) هم این گونه حکم می‌کند.
٭ مصباح الهدی؛ مجموعه جلسات مرحوم دولابی

ماهنامه موعود شماره 106