سیرة امام مهدی(ع) در سخن حضرت علیّ بن الحسین(ع)

حضرت علیّ بن الحسین، زین العابدین(ع) دربارة ظهور حضرت مهدی موعود(ع) و دعوت آن حضرت می‌فرماید: «پس به سوی مکّه خارج می‌شود؛ در حالی که مردم بر گرد او اجتماع کرده‌اند. آنگاه او خود به پا خاسته و می‌گوید: «هان ای مردم! من فلان، فرزند فلانم، من فرزند پیامبر خدا(ص) [هستم]، من شما را به سوی آنچه که پیامبر(ص) به آن دعوت کرد، فرا می‌خوانم و دعوت می‌نمایم.»1

ممکن است کسانی با خود فکر کنند که امام زمان(ع) در روز ظهور مردم را به چه چیزی دعوت می‌کنند و موارد دعوت آن حضرت چیست؟ و احیاناً ممکن است با خود تصوّر کنند که امام زمان(ع) مطالب تازه و ویژة خود را می‌آورد و مردم را به سوی آن فرا می‌خواند. امام علیّ بن الحسین(ع) در این مورد می‌فرمایند: «امام زمان خطاب به مردم می‌گوید که من فلان فرزند فلانم من زادة پیامبر خدایم من شما را  فرا می‌خوانم به آنچه که پیامبر خدا(ص) به سوی آن دعوت می‌کرد.» موارد دعوت امام زمان(ع) همان موادّ دعوت رسول الله(ص) است.

آری، پیامبر اکرم(ص) خاتم الانبیاست و امام زمان(ع) خاتم الاوصیا و احیاکنندة دین رسول خدا(ص) و مطالب و اهداف او
را دنبال می‌کند و مردم را به همان دستورات و مقرّرات پیامبر(ص) دعوت می‌کند.

آنچه ما از این کلام شریف و از این سیره و صفت حضرت بقیّـ［ الله(ع)
فرا می‌گیریم، این است که اگر به حقیقت دلدادة امام زمان(ع) و منتظر ظهور آن امام واجب الاطاعت هستیم، باید خود را با برنامه‌های اسلامی وفق دهیم و در حدّ سعة وجودی خود، ظهوری را به وجود بیاوریم و فراهم کنیم؛ یعنی به احکام اسلام و فرمان رسول اکرم(ص) متعهّد و پایبند باشیم و آن احکام و مقرّرات را اجرا کرده و در جامعه رواج دهیم؛ زیرا معلوم شد که آن بزرگوار دعوت جدیدی ندارد و مطالب تازه و مغایر با احکام پیامبر(ص) نمی‌آورد که پیامبر اکرم(ص) خاتم الانبیاست و بعد از او پیامبری نیست که دین تازه و دعوت جدید و مقرّرات نوینی بیاورد و ارائه دهد.

آری، همواره فخر و مباهات آبا و اجداد گرامی مهدی موعود(عج) که همه، اوصیا و جانشینان پیامبر(ص) بودند، به همین بود که دین و آیین آسمانی پیامبر اکرم(ص) را ترویج می‌کردند و پیشروی اسلام و احکام الهی رهین زحمات و خدمات آن بزرگواران است و امام زمان(عح) همان راه و روش را دارد و از آنها جدا نیست، با این تفاوت که او نفوذ کلام و بسط ید و سیطرة جهانی هم دارد.

ماهنامه موعود شماره 122

پی‌نوشت:
1. اثبات الهداة، ج 2، ص 582؛ بحارالأنوار، ج 52، ص 306.