حفظ و کنترل زبان

 بسم الله الرحمن الرحیم  

با سلام

به نظره شما دوستان و بازدید کنندگان محترم وبلاگ ( در انتظار یار ) :‌ علت این همه غیبت کردن و تهمت زدن و گناه زبان چیست ؟  

من واقعا خودم موندم که چرا ما آدم ها اینقدر پشته همدیگه حرف می زنیم و .... ؟؟؟ 

وقتی آدم احادیث و روایات مربوط به گناهان زبان را مطالعه میکنه می بینه که یکی از بزرگ ترین گناهان کبیره همین قضیه است و کلا اگر نتوانیم زبان خود را کنترل کنیم بیچاره هستیم و جالب این جاست که گناهان زبان از گناهان تمام اعضای دیگر بدن انسان بیشتر است .  

 

حالا به چند روایت در این موضوع توجه کنید :  

به ادامه مطلب بروید و حتما این مقاله را بخوانید ...  

۱ . امام صادق (ع) : غیبت حسنات ( خوبی ها و نیکی ها ) را از بین می برد همانطور که آتش هیزم را از بین می برد. خداوند بزرگ به موسی وحی می فرمود : غیبت کننده اگر توبه کند آخرین کسی است که وارد بهشت میشود و اگر توبه نکند نخستین کسی است که وارد آتش می گردد.  بحارالانوار جلد 75 صفحه 257 حدیث 48  

۲ . امام صادق (ع) : غیبت نکن که غیبتت می کنند ( غیبت کسی را نکن که غیبتت می کنند ) برای برادرت چاه مکن که در آن می افتی چون همانطور که برخورد می کنی با تو برخورد میشود. ( هر جوری رفتار کنی همانطور باخودت رفتار می کنند ) بحارالانوار جلد 75 صفحه 248 حدیث 16

۳ . حضرت محمد (ص) : کسی که غیبت مسلمانی را بکند روزه اش باطل میشود و وضویش باطل میشود و روز قیامت در حالی می آید که از دهانش بویی متعفن تر از مردار بیرون می آید که اهل قیامت از آن بو رنج می برند. وسائل الشیعه جلد 8 صفحه 599 حدیث 13

۴ . مولا علی (ع) : از غیبت بپرهیز که غیبت کردن تو را با خدا و مردم دشمن می کند و اجر و پاداش کارهای تو را از بین می برد.   غررالحکم حدیث 2632

۵ . امام سجاد (ع) : هر بامداد زبان انسان بر دیگر اعضای بدن توجه می کند و می گوید چگونه هستید ؟ حالتان چطور است ؟ آنها می گویند : اگر تو ما را رها کنی خوبیم(اگر تو با حرف زدن گناه نکنی خوبیم ) خدا را خدا نسبت به ما بیاد آور . و او را به خدا قسم می دهند و می گویند : پاداش و کیفر ما تنها بخاطر توست ( یعنی اگر انسان پاداش کسب کند با استفاده از زبان است و اگرانسان عذابی هم شود بخاطر زبان است ) اصول کافی جلد 3 صفحه 177 

۶ . حضرت علی (ع) : منفورترین مخلوقات نزد خدا غیبت کننده است.  غررالحکم جلد 2 صفحه 824 حدیث 3128

۷ . حضرت علی (ع) : دردناکترین مردم ( در قیامت ) غیبت کننده است.  غررالحکم جلد 2 صفحه 381 حدیث 2911  

۸ . مولا علی (ع) : غیبت ، خورشت سگان جهنم است.  غررالحکم جلد 1 صفحه 298 حدیث 1144  

......

( فکر کنم تا این حد کافی باشه فعلا . تازه این احادیث تنها برای غیبت می باشد که با آن احتمال ضرر به طرف مقابل کمتر از تهمت و افترا و آبرو بردن و  ... است .) 

متاسفانه این گناهان زبان یعنی غیبت - آبرو بردن - تهمت زدن - مسخره کردن و ...  

خیلی بین ما افراد به اصطلاح مذهبی و هیئتی و پیرو امام حسین ( علیه السلام )  

زیاد شده و داره ریشه ماها رو می سوزونه و ما مذهبی ها رو به جون هم میندازه و به دلیل اینه که فقط در لفظ و حرف محب و دوستدار و شیعه ائمه اطهار (علیهم السلام)‌ هستیم ولی در عمل دقیق برعکس خواست و هدف و عملکرد آنان عمل می کنیم و مطمئن باشید که این قضیه از اهداف و کارهای دشمن برای تفرقه  و ... است . چونکه در تاریخ هم نمونه هایی از این موضوع دیده می شود که وقتی دشمن توان و قدرتش به مسلمانان و گروه حق نمی رسد به ایجاد تفرقه و جدایی و دعوا در بین آنان پرداخته و آنان را به جون هم انداخته و به دست خودشان نابودشان کرده است .  

امیر المومنین علی (علیه السلام) در جنگی خطاب به یاران خود که متن آن در تاریخ آمده می فرمایند : دشمنان ما در باطل خود متحد اند ولی شما در حق خود متفرق و جدا از هم هستید . که تفرقه است که حق و اسلام را به نابودی می کشاند .

در زیر به ذکر احادیثی از ائمه اطهار ( علیهم السلام ) می پردازیم :

1) اختلاف و تفرقه ایجاد نکنید ، چرا که براستی قبل از شما بودند کسانیکه اختلاف و تفرقه انداختند و هلاک شدند. 

2)  هر گاه شما در حالی که وحدت عقیده و اتفاق در امور دارید و کسی بیاید و بخواهد میان شما تفرقه و جدائی ایجاد کند او را از میان بردارید. 

 3) مومنان نسبت به هم همچو اعضا و پیکر یک مرد واحد است که اگر سر او بدرد آید تمام بدنش به درد مبتلا می شود و اگر چشمش به درد مبتلا گردد سایر اعضایش دچار درد خواهد شد. 

 4) دست قدرت و توفیق خدا بالای جماعت می باشد و هر کسی از جماعت خارج شود بسوی دوزخ خارج شده است. 

 ۵)  هیچ قومی پس از هدایت یافتن گمراه نخواهد شود ، مگر که در میان ایشان افتراق و جدال افتد. 

 ۶) هر کس که در میان مسلمین تفرقه و جدائی افکند از ما نیست.   

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

در همین راستا حضرت امام خامنه ای ( مدظله العالی ) امام امت ما در مکان ها و زمان های مختلف و متعدد به بیان رعایت تقوا و اتحاد و یکپارچگی می پردازند و می فرمایند : 

** من یک توصیه هم در زمینه‌ى سیاسى بکنم. عزیزان من! برادران! خواهران! در سرتاسر کشور، امروز ما احتیاج داریم به اتحاد و یکپارچگى. بهانه‌هاى اختلاف زیاد است. گاهى در یک قضیه‌اى سلیقه‌ى یک نفر، دو نفر با هم یکسان نیست؛ این نباید بهانه‌ى اختلاف بشود. گاهى در کسى یک گرایشى هست، در دیگرى نیست؛ این نباید مایه‌ى اختلاف بشود. آراء، نظرات، همه محترمند. اختلاف در درون، منازعه‌ى در درون، موجب فشل میشود. قرآن به ما تعلیم میدهد: 

«و لا تنازعوا فتفشلوا و تذهب ریحکم».(۱) 

اگر منازعه کنیم، سر مسائل گوناگون - مسائل سیاسى، مسائل اقتصادى، مسائل شخصیتى - دست‌به‌یقه شویم، دشمن ما جرى میشود. یک مقدار از جرأتى که دشمن در سالهاى گذشته پیدا کرد، به خاطر اختلافات بود.  

بیانات در حرم رضوی در آغاز سال ۹۱ - ۰۱/۰۱/۱۳۹۱ 

 

ممکن است ما با یکى مخالف باشیم، دشمن باشیم؛ درباره‌ى او چگونه قضاوت میکنید؟ اگر قضاوت شما درباره‌ى آن کسى که با او مخالفید و با او دشمنید، غیر از آن چیزى باشد که در واقع وجود دارد، این تعدى از جاده‌ى تقواست. آیه‌ى شریفه‌اى که اول عرض کردم، تکرار میکنم: 

«یا ایّها الّذین امنوا اتّقوا اللَّه و قولوا قولا سدیدا»(۲).  

قول سدید، یعنى استوار و درست؛ اینجورى حرف بزنیم. من میخواهم عرض بکنم به جوانان عزیزمان، جوانهاى انقلابى و مؤمن و عاشق امام، که حرف میزنند، مینویسند، اقدام میکنند؛ کاملاً رعایت کنید. اینجور نباشد که مخالفت با یک کسى، ما را وادار کند که نسبت به آن کس از جاده‌ى حق تعدى کنیم، تجاوز کنیم، ظلم کنیم؛ نه، ظلم نباید کرد. به هیچ کس نباید ظلم کرد. 

خطبه‌هاى نماز جمعه‌ى تهران در حرم امام خمینى (ره) - ۱۴/۰۳/۱۳۸۹ 

 

درباره‌ى زیدى که شما او را قبول ندارید، دو جور میشود حرف زد: یک جور آنچنانى که درست منطبق با حق است، یک جور هم آنچنانى که در آن آمیزه‌اى از ظلم وجود دارد. این دومى بد است، باید از آن پرهیز کرد. درست همانى که حق است، صدق است و شما در دادگاه عدل الهى میتوانید راجع به آن توضیح دهید، بگوئید، نه بیشتر.
 

بیانات خطبه‌هاى نماز جمعه‌ى تهران در حرم امام خمینى (ره) - ۱۴/۰۳/۱۳۸۹ 

 

من بارها گفته‌ام: ظلم نکنیم. این هم یکى از آن اساسى‌ترین کارهاست. ظلم چیز بدى و چیز خطرناکى است. ظلم فقط این نیست که آدم توى خیابان به یکى کشیده بزند. گاهى یک کلمه‌ى نابجا علیه یک کسى که مستحقش نیست، یک نوشته‌ى نابجا، یک حرکت نابجا، ظلم محسوب میشود. این طهارت دل را و طهارت عمل را خیلى بایستى ملاحظه کرد.
 

من این را به نظرم یک جائى گفتم. پیغمبر اکرم ایستاده بودند یک کسى را که حد رجمِ زنا را بر او جارى میکردند، میدیدند؛ بعضى‌ها هم ایستاده بودند؛ دو نفر با همدیگر حرف میزدند؛  یکى به یکى دیگر گفت که مثل سگ تمام کرد و جان داد - یک همچین تعبیرى - بعد پیغمبر به سمت منزل یا مسجد راه افتادند و این دو نفر هم همراه پیغمبر بودند. توى راه که میرفتند، رسیدند به یک جیفه‌ى مردارى - به یک مردارى، حالا جسد سگى بود، درازگوشى بود، هر چى بود - که مرده بود و آنجا افتاده بود. پیغمبر به این دو نفر رو کردند و گفتند: گاز بگیرید و یک مقدارى از این میل کنید. گفتند: یا رسول‌اللَّه! ما را تعارف به مردار میکنید؟!  

فرمود: آن کارى که با آن برادرتان کردید، از این گاز زدن به این مردار بدتر بود. حالا آن برادر کى بوده؟ برادرى که زناى محصنه کرده بوده و رجم شده و اینها درباره‌اش آن دو جمله را گفته‌اند و پیغمبر اینجور ملامتشان میکند! 

زیادتر نگوئید از آنچه که هست، از آنچه که باید و شاید. منصف باشیم؛ عادل باشیم. اینها آن وظائف ماست. اینجور نیست که ما چون مجاهدیم، چون مبارزیم، چون انقلابى هستیم، بنابراین هر کسى که از ما یک ذره - به خیال ما و با تشخیص ما - کمتر است، حق داریم که درباره‌اش هر چى که میتوانیم بگوئیم؛ نه، اینجورى نیست. بله، ایمانها یکسان نیست، حدود یکسان نیست و بعضى بالاتر از بعضى دیگر هستند. خدا هم این را میداند و ممکن است بندگان صالح خدا هم بدانند؛ لکن در مقام تعامل و در مقام زندگى جمعى، باید این اتحاد و این انسجام حفظ بشود و این تمایزها کم بشود. 

بیانات در دیدار اعضاى بسیجى‌ هیئت علمى دانشگاه‌ها - ۰۲/۰۴/۱۳۸۹ 

 

این حرفى که من امروز زدم و از بعضى از مسئولان و سران کشور گله‌گزارى کردم، موجب نشود که حالا یک عده‌اى راه بیفتند، بنا کنند علیه این و آن شعار دادن؛ نه، بنده با این کار هم مخالفم. اینکه شما یک نفر را به عنوان ضد ولایت، ضد بصیرت، ضد چه، مشخص کنید، بعد یک عده‌اى راه بیفتند علیه او  شعار بدهند، مجلس را به هم بزنند، بنده با این کارها هم مخالفم؛ این را من صریح بگویم. این کارهائى که در قم اتفاق افتاد، بنده با اینجور کارها مخالفم. آن کارهائى که در مرقد امام اتفاق افتاد، بنده با اینجور کارها مخالفم. 

بارها به مسئولین و کسانى که میتوانند جلوى این چیزها را بگیرند، تذکر داده‌ام.  

آن کسانى که این کارها را میکنند، اگر واقعاً حزب‌اللّهى و مؤمنند، خب نکنند. 

 مى‌بینید که تشخیص ما این است که این کارها به ضرر کشور است، این کارها به نفع نیست. با احساساتشان راه بیفتند اینجا، آنجا، علیه این شعار بدهند، علیه آن شعار بدهند؛ این شعاردادن‌ها کارى از پیش نمیبرد. این خشمها را، این احساسات را براى جاى لازم نگه دارید. 

 در دوران دفاع مقدس اگر بسیجى‌ها میخواستند همین طور بروند یک جائى، طبق میل خودشان حمله کنند، که خب پدر کشور در مى‌آمد. نظمى لازم است، انضباطى لازم است، مراعاتى لازم است. اگر چنانچه به این حرفها اعتنائى ندارند، آنها که خب حسابشان جداست؛ اما آن کسانى که به این حرفها اعتناء دارند و مقیدند که برخلاف موازین شرع حرکت نکنند، باید مراقبت کنند، از این کارها نکنند.
 

بیانات در دیدار مردم آذربایجان‌ - ۲۸/۱۱/۱۳۹۱ 

۱) انفال: ۴۶
۲) احزاب ۷۰

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

آیا ما اینطوری هستیم و به حرف های این عزیزان و بزرگان خود گوش می دهیم یا خیر ؟؟

بیایید مواظب حرف زدن و زبان و اقدام کردنمان باشیم . 

پیامبر ( صلوات الله علیه) می فرمایند : 

بهترین و با فضیلت ترین صدقات و خیرات  

حفظ و کنترل زبان است . 

در زیر به ذکر برخی از گناهان زبان می پردازیم : 

1. غیبت. 2. نمیمه. 3. دروغ. 4. دو زبانی. 5. بهتان و افتراء. 6. قذف. 7. افشاء اسرار مؤمن. 8. دشنام 9. لعن و نفرین. 10. طعن و شماتت. 11. سُخریه و استهزاء. 12. مدح. 13. اظهار غضب. 14. غنا. 15. کثرت مزاح و خنده. 16. مراء و جدال. 17. خصومت.18. سؤال عوام از امور مشکله. 19. تکلم بدون علم. 20. تکلم بی فایده. 21. منکر خدا شدن. 22. غیر خدا را پرستش کردن. 23. دروغ بستن به خدا. 24. تکذیب آیات خدا. 25. کفران نعمت. 26. از خدا شکوه کردن.  

27.اظهار ناامیدی کردن از خداوند. 28. به خداوند دشنام دادن. 29. نسبت فرزند به خدا دادن. 30. نسبت بی عدالتی به خدا. 31. ادعای خدائی کردن. 32. از خدا درخواست بیجا کردن. 33. دعای خیر برای ستمگران. 34. نفرین کردن. 35. چون و چرا کردن در کار خدا. 36. خدا را متهم کردن که به قتل امام حسین راضی بوده. 37. با دشمنان خدا اظهار دوستی کردن. 38. منکر رسالت پیامبر شدن. 39. پیامبر را مجنون خواندن. 40. اسرار امامان معصوم را فاش کردن. 41. از سخن امام عیب گرفتن. 42. برای ظهور امام زمان وقت تعیین کردن. 43. ادعای امامت کردن. 44. حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال دانستن. 45. احکام را با قیاس سنجیدن. 46. به ناحق شهادت دادن. 47. تفسیر به رأی کردن قرآن. 48. مؤمن را خوار کردن. 49. فاسق را عزیز شمردن. 50. مؤمن را ترساندن. 51. اظهار فقر و تنگدستی کردن. 52. راز خود را به دیگران گفتن. 53. به پدر و مادر اُف گفتن. 54. عیبجوئی کردن. 55. نسبت زنا به کسی دادن.  

56. خلافکار را تشویق کردن. 57. مؤمنان را با القاب زشت خواندن. 59. به مال و منال دیگران غبطه خوردن. 60. وعدة دروغ دادن. 61. صفات نیک زنان را به نامحرمان گفتن. 62. با زن نامحرم شوخی کردن. 63. فال بد زدن. 64. عذرتراشی برای ظلم ظالمان. 65. سخن برادر مسلمان خود را قطع کردن. 66. پیشگویی و کهانت. 67. منّت کشیدن. 68. با خواندن قرآن کسب روزی کردن. 69. امر سلاطین را امر خدا دانستن. 70. در کیفیت خدا سخن گفتن. 

^{منبع :} صفری، محمدعلی، گناهان زبان، تهران، چاپ فرهنگ، چاپ اول، شهریور 1361. 

---

---

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر: 

1. معراج السعاده، احمد نراقی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ص 527.

2. گناهان زبان، محمدعلی صفری، تهران، چاپ فرهنگ، 1361. 

---

 

حرف خادم وبلاگ در انتظار یار