تقدیم به حنجره طلایی و احساسی و غمبار ایران : پویا بیاتی

کسی مرا به تماشا می خواند

کسی شبیه غباری بخار آلود

درتاریکی محض شب!
کسی مرابه باغ نیلوفری میخواند

به تماشای نفس های شکوفه یاس!

به رقص روشن آب

کسی مرا به خلوت خود میبرد به دلتنگیهای شبانه اش

که غروبی ست درپس پرده سپید نگاهش!

کسی مرا به لبخند آینه می خواند

به نقش رنگ پریده تصویرش

در قابی به رنگ چشمی بارانی!

به تبسم خشکیده برلب پنجره....

به ناله جانکاه قناری در قفس تنگ آزادی

کسی مرابه شعر باران دعوت می کند!

به هم واژه شدن باحسرت عشق

به هم آوازی درد به گریه سرد ستاره

کسی مرادر خود می خواند

در تنهایی خویش! درنقاشی زرد پاییز دلش

مرا همنفس یاس های خزان زده میخواند

کسی مرا درتبعید نفس درهجرت آواز میخواند !

کسی مرا می داند کسی مرا می خواند!

شاعر : دختر غم

این شعر رو دختر غم زحمت کشیدن و به پویا بیاتی عزیز تقدیم کردن