فلسطین؛ تاریخ آینده و آزادی

پس از اینکه اوضاع سیاسی در سه منطقة ایران، عراق و حجاز آرام می‌شود و همه فرمان‌بردار امام مهدی(ع) می‌شوند و امام(ع) کوفه را به عنوان پایتخت خویش برای حرکت به سوی بقیّة نقاط جهان برمی‌گزیند، باقی‌مانده‌های شکست خوردة‌ سپاه سفیانی در سرزمین شام تجمّع می‌کنند. البتّه در این کار، دست قدرت‌های بزرگ در کار است و آنها پشت پرده‌اند. قدرت‌هایی که به دلیل جنگ جهانی‌ای که پیش از ظهور روی داده، ضعیف، فرسوده و بی‌رمق شده‌اند.

سفیانی خطّ مقابله و سپر برای این دولت‌هاست؛ به ویژه در فلسطین که کانون بحران در خاورمیانه، پیش از ظهور است و این گردهمایی باعث ایجاد فتنه‌انگیزی و بحران‌هایی در مرزهای شمالی عراق می‌شود. به همین دلیل امام مهدی(ع) لشکریانش را برای مقابله با آنها مهیّا می‌کند. امام در منطقة «مرج العذراء» اردوگاه می‌زند و بعید به نظر نمی‌رسد که شورش و انقلابی مردمی در سرزمین شام منجر به عقب‌نشینی و برگشت سفیانی به فلسطین شود و او همراه با سپاهیانش در آنجا تجمّع کنند تا برای جنگ بزرگ فتح قدس آماده شوند، زیرا روایات می‌گویند که امام در «مرج عذراء»1 اردو می‌زند و در آن حال سفیانی در رمله است.

امام باقر(ع) می‌فرمایند: «سپس مهدی(ع) به همراه یارانش به «مرج العذراء» می‌آید. در این زمان مردم زیادی به او پیوسته‌اند و سفیانی در این هنگام در رمله است تا اینکه این دو سپاه به هم می‌رسند و آن، روزِ جای‌گزینی و عوض و بدل است. شماری از شیعیانی که با سفیانی بودند، به سپاه امام می‌پیوندند. شماری از کسانی که با آل محمّد(ص) بودند به سفیانی می‌پیوندند. هر یک به اردوگاه خود می‌پیوندند و زیر پرچم‌های خود می‌روند و آن، روزِ عوض و بدل و جای‌گزینی است».2

امام(ع) برای اینکه حجّت بر آن لشکریان تمام شود، تلاش می‌کند که با آنان گفت‌وگو کند تا شاید برخی از آنها هدایت شوند و پایه‌های جبهة‌ داخلی آنها به لرزه درآید. به همین دلیل سفیانی را دعوت به مذاکره می‌کند. ابن حماد می‌گوید: «سفیانی دعوت مهدی(عج) را می‌پذیرد و با ایشان مذاکره می‌کند. کارها را به ایشان می‌سپارد و با ایشان بیعت می‌کند. هنگامی که سفیانی نزد یاران خود بازمی‌گردد، [بنی] کلب او را پشیمان می‌کنند و او می‌خواهد پیمان خود را بشکند. امام سپاه خود را برای جنگ با او آماده می‌کند و او را شکست می‌دهد و خداوند به وسیلة‌ او روم را شکست می‌دهد».3
عبارت پایانی این حدیث، یعنی عبارت: «خداوند به وسیلة او روم را شکست می‌دهد», اشاره به این دارد که نیروهای روم و یهودیان و دیگران برای مقابله با موج گسترش اسلام، از سفیانی حمایت می‌کنند. اسلامی که از شبه جزیره و سرزمین شام آغاز شده است و آسیاب جنگ‌هایی وحشتناک میان دو طرف (بین مسلمانان از یک جهت و باقی‌مانده‌های لشکر کفر از روم و یهودیان و دیگر مردمان) به حرکت درمی‌آیند و به خاطر این, در حدیثی که «مسلم», «ترمذی» و «احمد بن حنبل» آن را از رسول الله(ص) روایت کرده‌اند، آمده است که ایشان فرمود: «قیامت برپا نمی‌شود، مگر اینکه مسلمانان و یهودی‌ها به جنگ بپردازند و مسلمانان، آنان را به قتل برسانند».4

خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: «و قضینا إلى بنی إسرائیل فی الکتاب لتفسدنّ فی الأرض مرّتین و لتعلنّ علوّاً کبیراً ٭ فإذا جاء وعد أولاهما بعثنا علیکم عباداً لّنا أولی بأسٍ شدیدٍ فجاسوا خلال الدّیار و کان وعداً مّفعولاً ٭ ثمّ رددنا لکم الکرّة علیهم وأمددناکم بأموالٍ و بنینٍ وجعلناکم أکثر نفیراً ٭ إن أحسنتم أحسنتم لأنفسکم و إن أسأتم فلها فإذا جاء وعد الآخرة لیسوؤوا وجوهکم و لیدخلوا المسجد کما دخلوه أوّل مرّةٍ و لیتبّروا ما علوا تتبیراً؛5 و در کتاب [آسمانی‌شان] به فرزندان اسرائیل خبر دادیم که قطعاً دو بار در زمین فساد خواهید کرد و قطعاً به سرکشی بسیار بزرگی برخواهید خواست، پس آنگاه که وعدة [تحقّق] نخستین آن دو فرا رسد، بندگانی را از خود, که سخت نیرومندند، بر شما می‌گماریم تا میان خانه‌ها[یتان برای قتل و غارت شما] به جست‌وجو درآیند و این تهدید، تحقّق یافتنی است. پس از چندی, دوباره شما را بر آنان چیره می‌کنیم و شما را با اموال و پسران یاری می‌دهیم و [تعداد] نفرات شما را بیشتر می‌گردانیم. اگر نیکی کنید، به خود نیکی کرده‌اید و اگر بدی کنید، به خود [بد نموده‌اید] و چون تهدید آخر فرا رسد [بیایند] تا شما را اندوهگین کنند و در معبد[تان] چنان‌که بار اوّل داخل شدند [به زور] درآیند و به هر چه دست یافتند، یکسره [آن را] نابود کنند».

عیاشی در تفسیر این آیه, به نقل از حمران و او از امام محمّد باقر(ع) نقل کرده که او گفت: امام این آیه را قرائت فرمود: «بعثنا علیکم عباداً لنا اُولی بأسٍ شدیدٍ»، سپس فرمود: «او قائم و یارانش هستند که دارای قدرت زیادی هستند».6

امام(ع) «قدس» را آزاد می‌کند, اوّلین قبلة مسلمانان را به صاحبان حقیقی‌اش بازمی‌گرداند و زمین را پس از آنکه شاهد ظلم و ستم‌های زیادی بوده پر از عدل و داد می‌کند. چرخ لشکر کفر و نفاق از حرکت باز نمی‌ایستد، بلکه دولت‌ها و حکومت‌های حامی سفیانی، خود را آماده می‌کنند تا بار دیگر به مسلمانان حمله کنند. ظاهراً حضرت عیسی(ع) پس از آزادی قدس به زمین فرود می‌آید؛ زیرا روایات در مورد نقش ایشان در این جنگ چیزی نگفته‌اند بلکه بر نقش ایشان پس از این جنگ تمرکز کرده و گفته‌اند که ایشان فرود می‌آیند و پشت سر مهدی(عج) نماز می‌خوانند. روایت بیان می‌کند که: «در روز جمعه و هنگام برگزاری نماز، عیسی بن مریم(ع) در آن لحظه از آسمان فرو می‌آید و دو لباس قرمز بر تن دارد که از سرش روغن قطره قطره می‌چکد و او مردی خوش منظر و سفید چهره است و بسیار به ابراهیم(ع) شباهت دارد. مهدی(ع) می‌آید و با ایشان مصافحه می‌کند و مژدة پیروزی را به ایشان می‌دهد. در این هنگام مهدی(عج) به او گوید: جلو بیا، ای روح خدا و برای مردم نماز بگزار و عیسی(ع) می‌گوید: بلکه [امام جماعت بودن] برای توست ای فرزند رسول خدا».7

در این هنگام، نقش حضرت عیسی(ع) و برخورد با ملّت غرب که تحت سیطرة حکومت‌های سیاسی مسیحیت است و عقیده و اعتقاد برای آنها هیچ معنایی ندارد، آغاز می‌شود. ایشان نقش میانجی‌گری میان آن ملّت‌ها و مسلمانان را خواهد داشت و به خاطر همین در کتاب خدا آمده است: «و إن من أهل الکتاب إلّا لیؤمننّ به قبل موته و یوم القیامة یکون علیهم شهیداً؛8 و از اهل کتاب کسی نیست مگر آنکه پیش از مرگ خود، حتماً به او ایمان می‌آورد و روز قیامت [عیسی نیز] بر آنان شاهد خواهد بود».

امام باقر(ع) می‌فرمایند: «هیچ ملّتی ـ چه یهودی و چه نصرانی ـ باقی نمی‌ماند مگر اینکه پیش از مرگ به او ایمان می‌آورد و پشت سر مهدی(عج) نماز می‌خواند».9 و او نقش میانجی‌گری خواهد داشت و به خاطر این حضرت رسول(ص) می‌فرمایند: «میان شما و رومیان چهار صلح و آشتی خواهد بود و چهارمین آن به دست مردی از نسل هراکلیوس انجام خواهد شد و دو سال ادامه می‌یابد».

مستور بن غیلان به ایشان عرض کرد: امام مردم در آن روز کیست؟ پیامبر(ص) جواب داد: «مهدی(عج) از فرزندان من است».10

امّا به سرعت رشته‌های این صلح از هم گسیخته می‌شود و نبرد دیگری از جمله نبردهای آزادسازی آغاز می‌شود. حذیفـ［ بن یمان از رسول خدا(ص) نقل کرده است که ایشان فرمود: «میان شما و رومیان صلحی خواهد بود. آنها در مدّت نه ماه به شما خیانت می‌کنند و زیر دو پرچم به سوی شما می‌آیند، یک پرچم از دریا و یک پرچم از خشکی و همراه با هر پرچم، دوازده هزار نفر جنگجوست. آنها در منطقه‌ای میان «یافا» و «عکّا» فرود می‌آیند. پادشاه و رهبر آنها، کشتی‌هایشان را در آتش می‌سوزاند و به یارانش می‌گوید به خاطر سرزمینتان بجنگید. پس از آن جنگ سختی درمی‌گیرد و از مناطق مختلف به طرفین درگیری و جنگ، یاری می‌رسد و ساکنان حضرموت به شما کمک می‌کنند، در آن جنگ خداوند رحمان با نیزه و شمشیر خود به آنها ضربه وارد می‌سازد و آنها را هدف تیرهای خویش قرار می‌دهد و بر اثر این، بیشترین شمار از آنها به قتل می‌رسند و این بزرگ‌ترین کشتار است».11

در این هنگام امام(ع) پیروز می‌شود و امّت‌ها و ملّت‌ها طعم آزادی و بزرگواری و عدالت را می‌چشند و این با قیام بعضی از کافران و منافقان در جای جای جهان منافات ندارد و البتّه این شورش‌ها، بسیار زود خاموش می‌شود و از بین می‌رود و زمین را پر از قسط و عدل می‌کند، همان‌گونه که در پیش، آکنده از ظلم و ستم بود. سپس عیسی(ع) به ندای پروردگارش پاسخ می‌دهد و جان به جان آفرین تسلیم می‌کند و امام بر او نماز می‌خواند و او را در کنار قبر مادرش در قدس دفن می‌کنند.

سپس امام و لشکریانش برای نبردی با ساختار و شکل جدید و ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی حرکت می‌کنند تا جایی که رؤیای انبیا و شعارشان در هستی محقّق می‌شود و شعار آنان همان «الله اکبر» است که همة نقاط جهان و در همه جا و در همة کارها طنین‌افکن می‌شود.

و در نهایت نباید فراموش کرد که مناطقی مانند یمن و مصر وجود خواهد داشت که در آنجا قیام‌هایی انجام می‌شود. همة آنها در پایان, مطیع اوامر امام(ع) می‌شوند، از جمله یمانی و ... . این پرچم در مناطقی که حرکت می‌کند نمی‌جنگد، بلکه این پرچم حامی و پشتیبان پرچم‌های خراسانی است.12


نذیر الحسنی
مترجم: سیّد شاهپور حسینی
ماهنامه موعود شماره 101

پی‌نوشت‌ها:
1. «مرج العذراء» روستایی در دمشق است.
2. عیاشی، تفسیر العیاشی، ج 1، ص 66.
3. ابن حماد، کتاب الفتن، ص 218.
4. احمد بن حنبل، مسند احمد، ج 2، ص417.
5. سورة اسراء (17)، آیات 4ـ7.
6. حویزی، تفسیر نورالثقلین، ج 3، ص 138.
7. ابوالحسن مرندی، مجمع النورین، ص 283.
8. سورة نساء (4)، آیة 159.
9. ابوحمزه الثمالی، تفسیر ابوحمزه الثمالی، ص 151.
10. مجلسی، بحارالانوار، ج 51، ص 80.
11. ابن حماد، کتاب الفتن، ص 306.
12. برای مطالعة بیشتر دراین‌باره ر.ک: مصلح کل، نوشتة نذیرالحسنی، ترجمة سیّد شاهپور حسینی.