ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | |||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
از آیات و روایات استفاده مىشود که امور ذیل در تقدیم و تأخیر اجل مؤثرند:
الف. ایمان:
«قالَت رُسُلُهُم اَفِى اللّهِ شَکٌّ فاطِرِ السَّموتِ والاَرضِ یَدعوکُم لِیَغفِرَ لَکُم مِن ذُنوبِکُم و یُؤَخِّرَکُم اِلى اَجَل مُسَمًّى». (ابراهیم/10،14)
رسولان آنها گفتند: «آیا در خدا شک است؟! خدایی که آسمانها و زمین را آفریده؛ او شما را دعوت میکند تا گناهانتان را ببخشد، و تا موعد مقرری شما را باقی گذارد!»
برخى مفسّران از این آیه استفاده کردهاند که نتیجه دنیایى ایمان به خدا و پیامبران، تأخیر مرگ انسان تا زمان معیّن شده و تخلّفناپذیر (اجلمسمّى) است.[1]
برخى گفتهاند: تأثیر ایمان در افزایش عمر انسان از دو منظر قابل تبیین است.
اوّل، منظر الهى: تقدیر الهى چنین است که ایمان* را باعث طول عمر آدمى قرار داده است. دوم، منظر طبیعى: ایمان به خداوند و پیامبران و تقید به حرام و حلال الهى و دستورهاى دینى، سبب افزایش امنیت فردى و اجتماعى و پیشگیرى از امراض و بیمارىها و در نتیجه افزایش طول عمر آدمى خواهد شد.[2]
ب. عبادت و تقوا:
«قالَ یقَومِ اِنّى لَکُم نَذیرٌ مُبین * اَنِ اعبُدوا اللّهَ واتَّقوهُ و اَطیعون * یَغفِرلَکُم مِن ذُنُوبِکُم و یُؤَخِّرکُم اِلى اَجل مُسَمًّى...». (نوح/71، 2ـ4)
گفت: «ای قوم! من برای شما بیمدهنده آشکاری هستم،که خدا را پرستش کنید و از مخالفت او بپرهیزید و مرا اطاعت نمایید!اگر چنین کنید، خدا گناهانتان را میآمرزد و تا زمان معینی شما را عمر میدهد؛...
این آیه تأخیر مرگ تا اجلى معیّن را نتیجه عبادت خدا و تقوا و اطاعت رسول دانسته و این خود دلیل بر این است که انسان دو اجل دارد:[3] مسمّى و غیر مسمّى که اجل غیر مسمّى قابل تغییراست.
افزون بر موارد پیشگفته در روایات نیز امور دیگرى مانند صدقه،[4] صله رحم،[5] روزه ماهشعبان،[6] زیارت امام حسین(علیه السلام)[7]، تخفیف دَین،[8] شکر فراوان،[9] قرائت سوره توحید بعد از هر نماز[10] و... را عوامل طول عمر و تأخیر اجل، و امورى مانند قطع رحم،[11] آلودهدامنى،[12] عقوق والدین،[13] ترک زیارت امام حسین(علیه السلام)[14]، دروغگویى،[15] سوگند دروغ،[16] بستن راه مسلمانان،[17] ادّعاى امامت (به ناحق)[18] و... را عوامل تقدیم اجل و کاهش عمر آدمى نام بردهاند.
نویسنده: محمد ابوطالبى
_________________
[1]. المیزان، ج12، ص30.
[2]. قاموس المفاهیم، ج1، ص295.
[3]. المیزان، ج20، ص28.
[4]. بحارالانوار، ج93، ص130.
[5]. همان.
[6]. المصنف، ج2، ص514.
[7]. المزار، ص33.
[8]. الامالى، ص667.
[9]. عیون الحکم، ص275.
[10]. المجتنى، ص90.
[11]. سفینةالبحار، ج2، ص358.
[12]. الخصال، ص320.
[13]. مستدرک الوسائل، ج12، ص334.
[14]. المزار، ص33.
[15]. بحارالانوار، ج70، ص375; معانىالاخبار، ج2، ص153.
[16]. بحارالانوار، ج70، ص375; معانىالاخبار، ج2، ص153.
[17]. بحارالانوار، ج70، ص375; معانىالاخبار، ج2، ص153.
[18]. بحارالانوار، ج70، ص375; معانىالاخبار، ج2، ص153.
تبیان