یادواره شهدای منطقه نارمک تهران

وصیت نامه         

                  

شهید سلیمان ولیان

.......................................................................................

نام و نام خانوادگی:سلیمان ولیان

نام پدر:علی

ولادت:1348

شهادت: 08/11/65-شلمچه

ق:29                      ر:50                  ش:

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

قال الله تبارک و تعالی فی کتابه:

((ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقامو فننزل علیهم الملائکه ،لاتخافوا و لاتحزنوا فبشر بالجنه التی کنتم توعدون))

با سلام و درود بر رهبر کبیر انقلاب و با پیروزی هر چه زودتر رزمندگان اسلام ،انشاءالله و با امید آنکه خدا توفیق خدمتگزاری در راه خودش را به ما عنایت کند. و اما چیزی به عنوان وصیت نه به عنوان یک فرد مومن که خودم را لایق این کلام نمی بینم ولی به عنوان یک فرد مسلمان این چند کلمه را برای شما بگویم. مجبور شدم در نوار بگویم البته با زبان قاصر. من نه به عنوان وصیت حداقل یک گوشه ای از رسالات شهدا را بگویم و تنها به خاطر این نبود که چیزی به عنوان وصیت بگویم. بلکه خوب چیزی است که بعد از چند وقت می فهمیم که چقدر نفس اماره را زیر پا گذاشتیم و طرف نفس مطمئنه بودیم این است که چند کلمه ای را می گویم .این بود که شهدا در این چند سال که با آنها بودم چه با کلام و چه با پیام و کردارشان به ما درسهایی دادند که اگر چه این مسئله تکرار مکررات است نمی خواهم بگویم بعد از من چگونه باشید و چه کنید و چگونه زندگی کنید ولی همینطور که گفتم می خواستم گوشه ای از پیام شهدا و حرف دلم را بزنم.وصیت اصلی را اینجا نمی شود نوشت. وصیت اصلی را در جبهه در زیر رگبار گلوله و آنجا که مرگ را به عینه می بینی آنجا می توان گفت، بلکه که در اینجا هر چه بگویی نه تنها خودت بلکه قلم خود می نویسد. آیه ای که در اول گفتم که سرور و فضیلت است. که معنی آن این است: خداوند در این آیه می فرماید: به درستی که کسانی که گفتند پروردگارمان خداست.خوب آیا ما که گفتیم پروردگار ما خداست تمام می شود؟ در قسمت بعدی می گوید و سپس بر این کلمه استقامت کردند ملائکه بر آنها نازل می شود. خیلی مقام بلندی است، خوب این ملائکه چه می گویند؟ ملائکه می گویند: ترس و خوف به خودت راه مده و غمگین مباش و تو را شهادت می دهیم به بهشتی که متقیان و پیامبران وعده آن را به تو می دهند این آیه حسن ختامی بود و اما این حسین ،حسینی که هست به آن عمل کنید و فقط شعار ندهید این کلام ما بسیجی هاست بچه های بسیجی که همه چیزشان را وقف کرده، جان خودشان را گذاشته اند، خانه را کنار گذاشتند، شبها برای حفاظت ما بیدارند، راه شهیدانی که چند سالی با ما بودند ادامه دهیم ما که شب و روز گفته مان حسین است نه این که فقط حسین را صدا بزنیم بلکه بیاییم که او چه کرد، ما فقط آیا باید گوشه مسجد حسین بگوییم؟ آیا ما باید فقط روز عاشورا را از او بدانیم .نه بیایید بعد از حسین پیامش را دریابیم، الان زمانی است که نه تنها باید خون داد بلکه باید بیشتر از خون داد باید خون دل بخوریم اگر می خواهیم صدور انقلاب داشته باشیم.ما اگر می خواهیم اسلام داشته باشیم باید رسالت اسلام را داشته باشیم.ماالان نباید به علی اصغر بودن یا حبیب بن مظاهر بودن فکر کنیم یک زمانی بود که امام حسین پیامش را با خون آنها داد ولی ما باید اکنون خودمان علی اصغر بدهیم و خودمان باید خون بدهیم تا درخت انقلاب را بارور کنیم. الان باید بسیجی به تمام معنا باشیم در اعمال و رفتارمان بسیجی باشیم و کار اخلاقی انجام دهیم.یک شهیدی مانند طوانی، احمد و حسین امراری، احمدلو و ... این ها کسانی بودند که از زندگیشان گذشتند و از جانشان گذشتند چون عاشق بودند و با تمام وجود حسین را لمس کرده بودند خاطره ای دارم از شهید احراری که ما رفتیم خانه شان، تا خبر برادرش را به او داده بودند، ما داشتیم گریه می کردیم ولی برادرش می گفت تو را به خدا بیایید راه احمد را بشناسیم و الان وقتیست که نه به او فکر نکنید بلکه در تمام زندگیمان به یاد آن شهدا باشیم و برادرش نیز چون برادر شهیدش جانش را داد برای آن که اسلام به ثمر برسد، دو برادر شهید در یک خانواده. از این دو برادرها زیادند که زندگیشان را وقف اسلام کردند.

بچه هایی چون شهید حسینعلی که تمام بدنش له شده بود چون وظیفه احساس می کرد و خونش را داد .این یک سری صحبتهایی بود که من داشتم.

من خودم را لایق شهادت در راه او نمی بینم و کوله بار گناهم سنگین است.خدا انشاءالله توفیق آن را بدهد که پیام رسان شهدا باشیم.خدایا شکرت می کنیم که گذاشتی تا من به دور از ظواهر مادی بتوانم سادگی را لمس کنم و با تمام وجودم لمس کنم ،این چیز صحبتی بود برای مردم که رسالت را ایفا می کنند.خدایا توفیق بسیجی بودن در راهت را به ما عنایت کن.

خدایا مارا سعید زنده نگه دار و شهید بمیران.

.............................................................