فراغت دل | دلت را خانه ما کن ...

ای پسر آدم، فارغ شو از برای عبادت من، تا پُر کنم قلب تو را از بی نیازی و واگذار نکنم تو را به سوی طلب خویش، و بر من است که ... 

 

 

در روایت شریفی که از امام صادق علیه السلام نقل شده، چنین آمده است:  

فی التّوراة مکتوبٌ: یَا بنَ آدمَ! تَفَرَّغْ لِعِبادَتی أَمْلأ قَلبَکِ لغِنیً، وَ لًا أَکِلُک اِلی طَلَبِک وَ عَلَیَّ أَنْ أَسُدَّ فَاقَتَک وَ أَمْلأَ قَلبَک خَوفاً منّی. وَ اِنْ لا تَفَرَّغْ لِعبادتی أَمَلأْ قَلْبَک شُغْلاً بِالدُّنیا ثُمَّ لا أَسُدُّ فاقَتَک وَ أَکِلُکَ اِلی طَلَبِک؛ (1) 

در تورات نوشته شده است: ای پسر آدم، فارغ شو از برای عبادت من، تا پُر کنم قلب تو را از بی نیازی و واگذار نکنم تو را به سوی طلب خویش، و بر من است که ببندم راه فقر تو را و پُر کنم دل تو را از خوف خویش و اگر فارغ نشوی برای عبادت من، پُرکنم دل تو را از اشتغال به دنیا، پس از آن نبندم راه فقر تو را و واگذار کنم تو را به سوی طلبت.  

«تَفَرَّغَ لِکَذا»؛ به این معناست که تمام وقت خود را صرف آن کرد، به گونه ای که به چیز دیگری اشتغال نورزید. باید به عبادت دل داد و دل بسته ی آن شد.
حضرت امام رحمة الله علیه در ذیل این حدیث می‌فرماید: خداوند به حضرت موسی علیه السلام فرمود: برای عبادت من فراغت پیدا کن؛ یعنی به امر دیگری مشغول نشو. فراغتی را هم که خواسته اند، فراغت قلب است؛ یعنی دل انسان از توجه به غیر خدا منصرف باشد و آن‌ها را در خود جای ندهد.  

۱. اصول کافی، ج2، ص83