حاشا از کرم او که مأیوس و ناامید فرماید

انسان فقیر محض است، اگر خداوند متعال را باور نداشته و به او کافر باشد، در تنگناها و گرفتاری‌ها بریده و ناامید خواهد شد ... 

 

 

سالک الی الله‌تعالی هرگز از درگاه خداوندی مأیوس و ناامید نخواهد شد. کلام خداوند متعال نیز دلیل این بیان است:  

«إنّهُ لا یَیأسُ مِن رَوحِ اللهِ اِلّا القَومُ الکَافِروُن»  

 
البته جز گروه کافران کس دیگری از درگاه خداوند ناامید نخواهد شد.

تحلیل این مطلب به این شکل است که انسان فقیر محض است، اگر خداوند متعال را باور نداشته و به او کافر باشد، در تنگناها و گرفتاری‌ها بریده و ناامید خواهد شد. از این جهت سیّدالسّالکین، سیّد احمد کربلایی فرمود: 
 

«... پس امید از آن بزرگوار چنان است که بعد از التفات به خرابی و عیب نفس خویش دست از اشتغال بر نداشته، و از التجاء به حضرت حقّ سستی و تکاهل نورزد... حاشا از کرم او که مأیوس و ناامید فرماید. هر که دری کوبید و دست برنداشت، عاقبت آن در را به روی او باز نمایند.»

این بیان ایشان اشاره‌ای جدّی به روایتی است از نبی مکّرم اسلام صلی الله علیه  آله که فرمود: 
 

«مَن یُدْمِنُ قَرْعَ الْبابِ یَلِجُ» ؛  

هر که کوبیدن دری را ادامه داد، آن در گشوده خواهد شد.

البته در بین اعراب ضرب‌المثلی با مضمون همین روایت، مشهور است که می‌گوید:  

«مَنْ قَرَعَ باباً وَلَجَّ وَلَجَ» ؛ 
 

کسی که دری را زد و اصرار کرد آن گشوده خواهد شد.

گفت پیغمبر که چون کوبی دری
عاقبت زان در برون آید سری