هر که دارد هوس کرببلا بسم الله ...

حرکت کاروان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام و اصحاب ایشان از مکه به سوی عراق 

 

 

 

هنگامی که امام نامه مسلم را دریافت کرد، عزم خروج از مکه کرد و به سوی عراق رهسپار شد. بنابراین، در جمع یاران در شب هشتم ذیحجه الحرام، خطبه ای این گونه انشاد فرمود: ...

»حمد و سپاس برای خداست، و هرچه که خدا بخواهد (به وقوع خواهد پیوست)، نیرو و قدرتی نیست، مگر برای خداوند، درود و سلام خدا بر رسولش باد. مرگ بر فرزند آدم چون خط گردنبند به گردن دختران نوشته شده است. شوق دیدار گذشتگانم چون علاقه یعقوب به یوسف حزن را از دلم می زداید. خدای تعالی محل شهادتی را بر من اختیار کرده است که آن را ملاقات خواهم کرد. 

گویا می بینم که وحشیان بیابانی بند بند مرا بین نواویس و کربلا از هم گسسته اند. پس آن ها شکم های خالی و گرسنه خویش را از من پر خواهند کرد. آری فراری نیست از آن چه قلم (خداوندی) بر آن رفته است. رضای خداوند رضای ما اهل بیت است. بر بلای او شکیبایی می ورزیم و ما را پاداش صبر کنندگان عنایت خواهد کرد. دیگر قرابت و خویشی از رسول الله باقی نمانده مگر این که در بهشت همه در کنار هم جمع شده اند که چشم او روشن گردد و وعده هایی که به آن ها داده، برآورده گردد. آری، هر کس که حاضر است در راه ما خونش را نثار کند در حالی که نفسش را به ملاقات با خدای تعالی وعده داده، پس فردا همراه ما کوچ کند که من فردا صبح کوچ خواهم کرد. ان شاء الله تعالی.» 

امام پس از عمره مفرده به دلایل امنیّتی، اقامت در کنار بیت الله الحرام را مناسب ندیده، از مکه در روز سه شنبه، هشتم ذی الحجه الحرام –روز ترویه- به سوی کوفه رهسپار شدند. البته سفر امام در زائران بیت الله الحرام این پرسش را بر انگیخته بود که چرا امام بر خلاف مسیر حجاج در حرکت است. ابو اسحاق اسفراینی می گوید: حسین علیه السلام با زن و بچه و عشیره خود از مکه خارج شد، در مکه 17 نفر از مردان اهل بیتش او را همراهی می کردند و 60 یاور از اصحاب که سواره و پیاده بودند. 

     

منبع : یاران شیدای حسین بن علی؛ مرتضی آقاتهرانی،ص 49-51