لبخند پشت خاکریز

     

 اخلاص فتح المبینی:

در جنگ، سابقه و مرتبه ای به هم زدن؛ کهنه کار بودن؛ سبقت و اولویت داشتن در مقاومت و ایثار.

ترمز آباد:

روستایی در مهران به نام هرمز آباد که عقبه تدارکات و ترابری گردان ها و واحدهای آن منطقه بود و ایستگاهی صلواتی داشت که کم تر عابری می توانست از خیر آن بگذرد و پیاده نشود و گردگیری ای نکند. برای همین، بچه ها هرمز را کم کم به ترمز تبدیل کردند؛ کنایه از اینکه همه در این نقطه توقف می کنند و مختصری به خودشان می رسند

یدک کش:

نیروی رزمنده با قدرت؛ کسی که می توانست علاوه بر وظایف خود و حمل وسایلش به افراد ضعیف و کوچک تر هم در جابجایی ها کمک کند.

صدای سخن عشق:

سوت خمپاره 120 قبل از انفجار؛ گلوله ای که دنبال طالب شهادت و وصال می گشت.

بیمه جبهه:

قباله جنگ؛ نیروی دائمی جبهه؛ بسیجی همیشه حی و حاضر در صحنه نبرد.

شهر موش ها:

شهر شوش در استان خوزستان که در آن موش به قدری زیاد بود که داخل همه جا می شد و همه چیز می خورد. در دسترس ترین آن، سهمیه نان خشک رزمنده های بی دفاع بود که هم باید از دست دشمن مصیبت می کشیدند و هم مجبور بودند لقمه خود را از دهان این جانواران موذی بیرون آورند.

تنبلیغات:

تنبلیغات کنایه از سبک و عادی بودن کار تبلیغات در جبهه، در مقابل سایر مسئولیت ها.

آمپول معنویت:

فرد بسیار مخلص و متقی، کسی که تزریق چند «سی سی » از اخلاص او کافی بود تا به اصطلاح یک « مریض قلبی» را از مرگ نجات دهد.کسی که همه سعی می کردند با او غذا بخورند، راه بروند، مصاحبت داشته باشند، در صف نماز کنار او بایستند و خلاصه کنار او باشند تا با واسطه یا بی واسطه از خلوص او برخوردار شده، در این راه به رشد و تعالی برسند.

آدم بیدارکن:

نماز شب خوان، کسی که در تاریکی مطلق سنگر، شب هنگام برای راز و نیاز با خدا بر می خیزد و ناگزیر در آن بستر به هم فشرده، تا می خواست برای وضو ساختن بیرون بیاید دست و پای بعضی از بچه ها را لگد کرده و از خواب بیدارشان می کرد.

پارتی کلفت:

اول عملیات شهید شدن، و یا به سختی مجروح شدن. از آنجا که بچه ها قبول قربانی را از ناحیه حق تعالی مشروط به اخلاص می دانستند و جراحت و شهادت را نوعی پذیرفتن و جلب رضایت او، وقتی عده ای به یکی از این دو توفیق می رسیدند، می گفتند پارتی شان کلفته.