یا مَن إذا سَألَهُ عَبدّ أعطاه

  

در فراز ابتدایی مناجات « الراجیّن » خمس عشرة میخوانیم :

  «یا مَن إذا سَألَهُ عَبدّ أعطاه»ُ؛  

 ای آنکه وقتی بنده ای از او درخواست کند ، به او عطا میکند .

مطابق با این فراز از دعا ، اگر امیدی به خداوند بسته می‌شود به این جهت است  

که او همه چیز دارد و جز نیکی نمیکند . او بنده را به خوبی به پناه و
جوار خویش راه میدهد . این نظر مرحوم ملاصدرا صحیح است که وقتی سخن از خوف میشود ،
مقصود ترس از خودمان است ، نه ترس از معبودی که همه سراسر امید و نیکی است .  

وقتی به خودمان می نگریم ، آنچه در دل می آید خوف و ترس است ؛ 

 اما وقتی او را می نگریم ، می‌بینیم که سراسر امید است .  

مَحَطّ امید و آرزو است .